نقد دو فیلم دیگر

بوسیدن روی ماه 

تو این مدت سریال شاهکار (روزگار قریب) را کامل دیدم و به همه توصیه می کنم که این سریال را (بهترین سریال ایرانی ساخته شده به اعتقاد من) حتما ببینن،  چند وقت پیش هم به سینما سپیده رفتم تا فیلم بوسیدن روی ماه را ببینم ،موقع خرید بلیط برحسب عادت به فرد توی باجه گفتم که یه جای خوب بده(برای هر فیلمی همیشه این جمله را میگم و همیشه هم بدترین جا می افتم!(یا ردیف اول می افتم یا نقطه کرنر سینما یا پشت پرده!!!))که دیدم بلیط فروش از خنده غش کرد و من دلیل خنده اش را وقتی متوجه شدم که وارد سالن شدم و دیدم که تنها فرد حاضر در سالن سینما ام (خب البته احتمال می دادم که خلوت باشه ولی نه دیگه تا این حد)ولی خوبیش این بود که هرجا دوست داشتم می تونستم بشینم ، خلاصه اون فردی که حلقه فیلم را درون دستگاه پخش فیلم میذاره با کسب اجازه از من شروع به پخش فیلم کرد. فیلم چند سکانس فوق العاده داشت:مثل اون جا که مادر شهید می خواست بره بالای سر جنازه پسرش،اول خودش را مرتب کرد و یا اونجا که مسعود رایگان به ابر گفت اینها(اشاره داره به وسایل شهید) یه مشت خرت و پرت نیستند و ارزشمندند و ...

در مجموع فیلم خوبی بود و با اینکه میانگین سنی بازیگران فیلم +80 بود ولی بازی خوب اون دختر جوان (که بار اولی بود که بازیش را می دیدم) نگذاشته بود که فضای فیلم خشک و بی روح باشه،ضمن اینکه صابر ابر هم مثل همیشه عالی بود.  

راستی،با توجه به اینکه ما بهار سال آینده انتخابات ریاست جمهوری داریم و با توجه به اینکه تاریخ اکران فیلم مقوای  پل چوبی بهار ۹۲ اعلام شده،احتمالا این بار هم انتخابات آرامی نخواهیم داشت.

من مادر هستم 

برا این فیلم بر خلاف فیلم بوسیدن روی ماه در سینما قدس جای سوزن انداختن نبود.برای اولین بار بود که من آدم هایی با ظاهر مذهبی(ریش بلند،پیراهن گشاد،شلوار پارچه ای و تسبیح و ...)را در سینما می دیدم که آمده بودند تا این فیلم جنجالی را ببینند. جیرانی در این فیلم یک سبک زندگی غربی را با مشکلاتش نشان داده (مثل سعادت آباد و ...) اینکه طرف خودش وقتی جوان بوده آدم درست و حسابی نبوده و حالا دخترش هم اینجوری شده و... که تا اینجای فیلم مشکلی وجود ندارد.  اما فیلم من مادر هستم دو اشکال اصلی دارد:یکی آن جوانکی که نقش دوست پسر آوا را بازی می کند که تمام فیلم روی اعصاب است با اون بازی مضحکش و دیگری نشان دادن تصویر نامناسبی از دین و روحانیت

البته به اعتقاد بعضی فیلم از نظر حقوقی هم مشکل داره که من چون سر رشته ای از حقوق ندارم در این باره اظهار نظر نمی کنم.

فیلم از ابتدا عواطف و احساسات مخاطب را درگیر می کند و تا آخر فیلم که حکم قصاص برای آوا صادر می شود بیننده را با خود می کشاند به طوریکه وقتی حکم قصاص صادر شد حدود نیمی از سالن پیشاپیش برای آوا عزا و ماتم گرفته بودند. حالا کل این بدبختی ها و غم و غصه های آوا و خانواده اش را در نظر بگیرید، به یکباره یه روحانی وارد فیلم می شود و بدون مقدمه و بسم الله و ...به طرز مضحکی شروع به خواندن آیه ای از قرآن می کند (که مرا یاد کلیسا و اون قضیه اعتراف به گناه و ... انداخت)یعنی کل اون غصه ها و بدبختی ها و نا حقی ها(همان مساله قصاص)بر سر دین و این آخوند درون فیلم هوار شد به طوریکه وقتی این فرد با قرآنی که دردست داشت وارد فیلم شد و از آوا خواست تا توبه کند جمعی از مردم شروع کردند به فحش دادن به آخوند و دین و ...

 به نظرم جیرانی با این سکانس کاملا به هدفش که حمله به حکم قصاص در دین بود،رسید.

اما خطاب به آقایان به ظاهر مذهبی(همان انصارحزب الله و سلحشور و ...):ما چه بخواهیم و چه نخواهیم فیلم هایی از قبیل گشت ارشاد،زندگی خصوصی ،من مادر هستم و... ساخته شده و می شوند.جواب هنر را با هنر باید داد؛ شما هم به جای اینکه بنشینید و ناشیانه این فیلم ها را نقد کنید یا با اعتراض و تحریم و توقیف مانع از دیدن آنها بشوید،خودتان همت کنید و یک فیلم درست و حسابی اسلامی بسازید نه اینکه فیلم دیگران را تحریم کنید(البته تحریم هایتان هم که
نتیجه عکس دارد، فکر کنم الان دیگه اکثر مردم از سر کنجکاوی گشت ارشاد و زندگی خصوصی و من مادر هستم را دیده باشند) 

  و در پایان  این را هم بگم که با این وضع فیلم های سینمایی مان جای تعجب نداره اگر که در اتاق های عمل بیمارستان هایمان، چیزی حدود ۷۰٪ بیماران سیگاری و حدود ۳۰٪ الکلی باشند.                                                  

                                    کجایند کارگردان های بی ادعا !!!